Leczenie choroby otyłościowej u pacjentów z wybranymi endokrynopatiami
Związek pomiędzy chorobą otyłościową a dysfunkcjami układu wydzielania wewnętrznego jest dwukierunkowy. Znacznie częściej spotykane zaburzenia endokrynne mają charakter czynnościowy i są spowodowane chorobą otyłościową. Rzadziej w praktyce klinicznej obserwuje się, że organiczne zaburzenia hormonalne prowadzą do dodatniego bilansu energetycznego i wzrostu masy ciała. Niemniej w niektórych przypadkach endokrynopatie mogą niekorzystnie wpływać na progresję choroby otyłościowej, niezależnie od tego, czy pozostają w związku przyczynowym z otyłością, czy są jej następstwem.
Zrozumienie tych procesów daje nam możliwość właściwej interwencji. Z jednej strony pozwala na uniknięcie niepotrzebnej substytucji hormonalnej, a z drugiej na wdrożenie leczenia przełamującego zaburzenia gospodarki energetycznej, z którymi zmaga się chory z otyłością.
Najczęstsze endokrynopatie, które wikłają obraz pacjenta z otyłością, to stan przedcukrzycowy, cukrzyca, insulinooporność, niedoczynność tarczycy i hipogonadyzm. Zaprezentowane studium przypadków klinicznych ma na celu w sposób praktyczny przybliżyć te złożone aspekty wzajemnych powiązań i możliwości terapeutycznych u chorych z dysfunkcjami tarczycy oraz w hipogonadyzmie męskim, z uwzględnieniem zaleceń Polskiego Towarzystwa Leczenia Otyłości (PTLO) oraz wyników badań na temat fenotypowania choroby otyłościowej.
Chcesz przeczytać więcej?
Pozostałą część artykułu przeczytasz po zalogowaniu się.
