Facebook Instagram Linkedin

Kalcyfediol jako alternatywa w leczeniu niedoborów witaminy D

Rekomendacje

25-03-2025

1/2025

Witamina D₃ odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu zdrowia, wpływając m.in. na funkcjonowanie układu odpornościowego, kondycję kości oraz prewencję chorób sercowo-naczyniowych. Choć powszechnie stosowana suplementacja cholekalcyferolem jest skuteczna, w niektórych przypadkach – zwłaszcza u osób z problemami z wchłanianiem, otyłością czy schorzeniami wątroby – może nie przynosić oczekiwanych rezultatów. W takich sytuacjach coraz częściej sięga się po kalcyfediol – aktywny metabolit witaminy D₃. Nowe badania wskazują, że suplementacja tym związkiem może być bardziej efektywna w eliminowaniu niedoboru witaminy D, co otwiera nowe możliwości terapeutyczne w walce z tym powszechnym problemem zdrowotnym.


Wstęp

Ostatnie lata zmieniły nasze postrzeganie roli witaminy D3 w utrzymaniu homeostazy organizmów. Nie uważamy jej wyłącznie za czynnik regulujący gospodarkę wapniowo-fosforanową, ale przede wszystkim za hormon, którego receptory obecne są w wielu komórkach naszego organizmu i współregulują prawidłowe działanie jego narządów i układów. Badania epidemiologiczne sugerują, że prawidłowy poziom witaminy D3 sprzyja zmniejszeniu ryzyka, nie tylko krzywicy, osteomalacji i osteoporozy, ale również chorób autoimmunologicznych (w tym stwardnienia rozsianego i cukrzycy typu 1), zakaźnych, układu sercowo-naczyniowego czy zaburzeń neuropoznawczych. Optymalne zaopatrzenie w witaminę D3 przyczynia się również do poprawy jakości życia, a według niektórych metaanaliz obniża ryzyko śmierci niezależnie od przyczyny (ang. all cause mortality) [1].

Na to pytanie nie sposób odpowiedzieć jednym zdaniem. Niedobór witaminy D3 to poziom 25-hydroksycholekalcyferolu (25(OH)D3) w surowicy < 20 ng/ml (< 50 nmol/l), natomiast dopiero przy stężeniach w granicach 30-50 ng/ml (75-100 nmol/l) możemy mówić o odpowiednim zaopatrzeniu w witaminę 25(OH)D3 (Tabela 1). Szacuje się, że w Polsce stężenie 25(OH)D3 < 20 ng/ml występuje u około 66%, a < 3

Chcesz przeczytać więcej?

Pozostałą część artykułu przeczytasz po zalogowaniu się.


O autorze

dr hab. n. med.
Alina Kuryłowicz

Absolwentka Akademii Medycznej w Warszawie. Po ukończeniu studiów pracowała w Klinice Chorób Wewnętrznych i Endokrynologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, gdzie uzyskała specjalizację w dziedzinie chorób wewnętrznych (2009), a następnie endokrynologii (2014) i diabetologii (2017). Doświadczenie zawodowe zdobywała, szkoląc się w szpitalach uniwersyteckich w Wielkiej Brytanii (Manchester, Glasgow) oraz w Niemczech (Frankfurt nad Menem). Ukończyła również podyplomowe studia z zakresu Poradnictwa Dietetycznego na SGGW w Warszawie. Od 2021 roku pracuje na stanowisku profesora w Klinice Chorób Wewnętrznych i Gerontokardiologii CMKP Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego im. Profesora Witolda Orłowskiego w Warszawie, gdzie prowadzi Poradnię Leczenia Otyłości. Równolegle z pracą kliniczną prowadzi badania naukowe w Instytucie Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej Polskiej Akademii Nauk, gdzie uzyskała kolejno stopnie doktora (2006) i doktora habilitowanego nauk medycznych (2019). Głównym nurtem jej działalności klinicznej jest diagnostyka i leczenie chorób tarczycy, cukrzycy i otyłości, a pracy naukowej – badania nad patomechanizmami prowadzącymi do rozwoju otyłości i związanych z nią powikłań metabolicznych. Jest wykładowcą akademickim i autorką kilkudziesięciu prac oryginalnych i poglądowych z zakresu endokrynologii i diabetologii. Prywatnie mama dwójki nastolatków i pasjonatka narciarstwa.